Re: Speechless

Kogoś, kto motywuje się dążeniem do
> doskonałości w tym, co robi (a przy okazji staje
> się najlepszy) postrzega się inaczej, niż
> kogoś, kto deklaruje głównie chęć dokopania
> przeciwnikom (zwłaszcza, gdy póki co są to
> jedynie deklaracje).

Sęk w tym, że jedno niekoniecznie wyklucza drugie. Tacy np. Jordan czy Bryant cała karierę chcieli byc na piedestale, włożyli w to pewnie więcej pracy niż 99% innych zawodników co sie nawet nie zbliżyło do tak astronomicznego poziomu. Pracę wkładali, aby ich umiejętności zbliżyły się do absolutu w dziedzinie, którą się parają, więc trudno tego nie nazwać dązeniem do doskonałości. Nie zmieniało to faktu, że na boisku obaj zawsze pokazywałi niesamowitą pewność siebie, która działała wręcz deprymująco na przeciwników. Ktoś niezaznajomiony z ich etyką pracy widząc pierwszy mecz w życiu mógł by rzec, że to wręcz buńczuczne ujadanie cwaniaków. A w stanach na to się mówi "swag". Obaj też nigdy nie ukrywali, że chcą być "best ever", tudzież w nomenklaturze basketowej GOAT-Greatest of All Time.

Sport od zawsze polegał na rywalizacji, więc ktoś kto by dzisiaj zadeklarował, że chce zrobić 9c mógł by przykładowo zostać zrozumiany na dwa sposoby: 1- wspaniały wspinacz, który zmierza do przełamania kolejnej bariery(czyli dążenie do doskonałości); 2-jak zrobi to znaczy, że dokona czegoś jako pierwszy - ergo, bedzie najlepszy na świecie chociaż w RP(czyli jednak dowalenie innym).