Witam.
Przed wyjazdem w okapy Sperlongi poczytuję sobie dla podjarania
"Wspinaczka lód i mixt" Will Gadd - świetna książka, polecam.
Poczytuję - to znaczy, że skaczę sobie to tu, to tam, po tekście.
Akurat strony 173 - 178 poświęcone są niebagatelnemu zagadnieniu
wpinek.
I pojawia się tam błędne stwierdzenie iż przy wpince nad głową lot
jest dłuższy niż gdy podejdziemy wyżej i wepniemy się gdy biodra będą
przy ekspresie. Też kiedyś pozostawałem w tym mylnym błędzie ale
wyleczył mnie Rysiaczek.
Przeprowdźmy doświadczenie myślowe:
Stoimy wpięci, biodrami przy wpince. Jeżeli spadniemy to polecimy
mało, tyle tylko co jest luzu w układzie asekuracyjnym i nieuwagi
asekurującego. Załóżmy dla uproszczenia, ze luzu nie ma, a asekuruje
nas jakiś geniusz. Ograniczyliśmy w ten sposób wpływ środowiska i
tylko nasze działania wpływają na długość lotu.
Długość lotu = 0
1. Następna wpinka jest półtorej metra wyżej. Wyciągamy linę i jak już
mamy właśnie się wpiąć (stajemy na palcach przy tym najczęściej
niestety i niekorzystnie zmienia się kierunek obciążenia stopni) -
ziuuuuuuuBUM.
Polecieliśmy.
Długość lotu to (zakładając mistrzostwo asekurującego) długość
wyciągniętej do wpinki liny czyli dwa razy 1,5 metra czyli 3 metry.
Długość lotu = 3 metry
Zatrzymujemy się 3 metry pod przelotem.
2. Podeszliśmy do wpinki te półtorej metra i i nagle - sruuuutBUM.
Polecieliśmy.
Długość lotu to podwojona odległość miejsca związania się od
ostatniego przelotu.
Długość lotu = 3 metry
Zatrzymujemy się 1,5 metra pod przelotem.
Jak widać w obu przypadkach długość lotu jest taka sama, różnica tylko
w tym, gdzie on się kończy. A w przypadku 1) gdy ciągniemy do wpinki
nad głowę lot kończy się niżej, potencjalnie nawet na glebie.
Jednakże pobieżna konkluzja, iż należy podchodzić do wpinek tylko
pozornie jest słuszna.
Sformułował bym zalecenia do wpinek następująco:
Przede wszystkim wpinamy się z _wygodnej_, _stabilnej_ pozycji.
Przy wpinaniu się pozycja ciała jest mniej pewna niż normalnie.
Trzymamy się tylko jedną ręką a drugą wykonujemy rozmaite manipulacje
ze śrubą (kością), ekspresem a na koniec z liną. Zmienia się układ
obciążeń na chwycie i na stopniach.
Najlepiej mieć obie nogi na dobrych stopniach, wyprostowane w lekkim
rozkroku. Biodra przy ścianie, jedna ręka wyprostowana w łokciu trzyma
się dobrego chwytu, drugą dokonujemy operacji sprzętowych.
Jeśli potencjalne pozycje przy wpinkach są równie dobre to pierwszą
wpinkę wykonujemy stojąc jak najniżej. Statystycznie lepiej walnąć w
ziemię z 2 metrów niż z 3 czy też z 5 niż z 6.
Z kolejnymi wpinkami ,przy założeniu równie wygodnych pozycji, sprawa
nie jest tak oczywista i zależy od wielu zmiennych. Z jednej strony
jeśli pierwsza wpinka jest na 3 metrze a druga na 6 to tylko w
książkach nie wali się w glebę jak coś pójdzie nie tak przy drugiej. W
układzie asekuracyjnym jest zawsze trochę luzu, lina wyciąga się pod
obciążeniem a geniuszy asekuracyjnych jest niewielu.
Z drugiej z kolei partner _może_ zdążyć przysiąść czy nawet odbiec od
skały a napięcie liny _może_ zredukować siłę z jaką uderzymy w ziemię.
Teoretycznie lepiej jest podchodzić do wpinek a nie sięgać do nich.
Praktycznie lepiej jest nie spadać w pobliżu gleby.
makar